Ανυποχώρητα, Διεθνιστικά, Ταξικά και Ενωτικά | Το περιβάλλον που καλούνται να παρέμβουν οι αριστερές δυνάμεις σήμερα είναι ένα πολιτικό περιβάλλον κυριαρχίας του συντηρητισμού. Ο σημερινός συσχετισμός δύναμης είναι πολύ αρνητικός, και δεν υπάρχει παρά ελάχιστος χώρος για να μπορέσει να ανασάνει μια πληθυντική δύναμη της κινηματικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Σε τέτοιες περιόδους όπου ηγεμονεύει η αστική αντίδραση, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί για ένα αριστερό ρηξιακό κόμμα, είναι να αποτινάξει τις κοινωνικές και ταξικές του αναφορές. Με το βάρος της ήττας να είναι δυσβάσταχτο να μπει στον πειρασμό να απεμπολήσει την ρηξιακή στρατηγική και να λειάνει τις αντικαπιταλιστικές του αιχμές, και στο τέλος να καταλήξει στο να παρατήσει και την οποιαδήποτε αναφορά στις αξιακές παραδόσεις της αριστεράς. Παρά το ότι είναι αφόρητα δύσκολο, οφείλει να κινηθεί στην αντίθετη κατεύθυνση. Να βαδίσει Κόντρα στο Ρεύμα. Με αποφασιστικότητα και επιμονή για την παραπέρα εμβάθυνση του επαναστατικού και ταξικού προγραμματικού και πολιτικού λόγου. Να προχωρήσει στο αναγκαίο ξεκαθάρισμα βαθιών στρατηγικών ζητημάτων, το οποίο να συνοδεύεται και με τακτικές όπου θα ανοίγουν την συζήτηση για παραπέρα συνεργασίες με ευρύτερες αριστερές δυνάμεις, από τα καταρρέοντα θραύσματα της ρεφορμιστικής «κυβερνώσας αριστεράς», μέχρι τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Ζητήματα Στρατηγικής
Παρά την εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων στις τελευταίες εθνικές εκλογές, οι κύριες αναλύσεις του χώρου μας δικαιώνονται. Όμως δικαιώνονται αρνητικά. Οι αναλύσεις που αφορούν την δομή του καπιταλισμού, που αναδεικνύουν το ανεπίλυτο ταξικό χάσμα και την διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, αποδεικνύοντας ότι αυτό είναι εγγενές δομικό χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής οικονομίας που στον δυτικό κόσμο σέρνει μέσω του πληθωρισμού και της ακρίβειας τους εργαζόμενους πολίτες στην φτώχεια.
Η διαχείριση του κρατικού χρέους της Ελλάδας και η κοινωνική έκρηξη του 2010-2012, καθώς και η ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 στην κυβέρνηση, ανάγκασε την αριστερά όλου του πλανήτη να στρέψει το βλέμμα της στην Ελλάδα. Η χρεοκοπία της χωράς και η κατάρρευση του παραδοσιακού τρόπου που αναπαραγόταν το πολιτικό σύστημα, διαμόρφωσε εκ νέου τις συνειδήσεις της κοινωνίας. Τα σχέδια και οι στρατηγικές για την υπέρβαση της εγχώριας καπιταλιστικής δημοσιονομικής κρίσης ήταν στο τραπέζι. Η συζήτηση σχετικά με το ποιο πρόγραμμα, ποια στρατηγική, ποιες τακτικές με ποιες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες θα κινηθεί μία αριστερά στην κυβέρνηση αποκτούσε πλέον πραγματικό κοινωνικό περιεχόμενο.
Από το «καμία θυσία για το ευρώ» και το «θα σκίσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο» ήρθε ο «έντιμος συμβιβασμός» και η εφαρμογή ενός ακόμα μνημονίου. Και αυτά αφού είχε προηγηθεί το 62% του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα του 2015. Το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο επέβαλε μια ντροπιαστική συμφωνία, και επιπλέον περιφέροντας τον αποκεφαλισμένο πλέον ΣΥΡΙΖΑ, στην υπόλοιπη αριστερά στην Ευρώπη για να δει τι την περιμένει αν ξεφύγει από τα πλαίσια και κινηθεί σε τροχιά αμφισβήτησης.
Η κομμουνιστική κριτική, για την ταξική φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τα περιθώρια μιας ρεφορμιστικής λύσης, «ταξικής συνεργασίας» σε συνθήκες καπιταλιστικής δημοσιονομικής κρίσης δικαιωνόταν, χωρίς όμως να μπορεί να εισπράξει τα αντίστοιχα κέρδη, μιας και το βάρος της απογοήτευσης ήταν συντριπτικό.
Έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια από το 2015, η συζήτηση όμως αυτή έχει μια αξία για την προγραμματική μας εμβάθυνση, και όχι για την αέναη παραμονή σε μια εμμονική παρελθοντική προσκόλληση στις μέρες του Δημοψηφίσματος. «Τι διαφορετικό θα κάνατε εσείς τότε», ή «τι διαφορετικό θα κάνετε αν βρεθείτε σε τέτοιες συνθήκες» είναι ερωτήματα που και καλοπροαίρετος κόσμος μας θέτει. Με αυτήν την οπτική έχει αξία η συζήτηση αυτή. Άλλωστε κάθε αριστερό κόμμα, οφείλει να έχει μία προγραμματική πρόταση εξουσίας, ακόμα και αν η εκλογική του επιρροή είναι προσωρινά μικρή.
Μια πρόταση εξουσίας που θα έρχεται σε σύγκρουση με τον αστισμό, σε μια κατεύθυνση προς την υπέρβαση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, από τον αυτοδιαχεριζόμενο σοσιαλισμό, με όραμα την αταξική κοινωνία. Ο τρόπος και η αναζήτηση της μεταβατικής λογικής που θα μπορέσουν να συνδέσουν την σημερινή συνείδηση της κοινωνίας με αυτόν τον οραματικό στόχο, είναι που θα πρέπει να μας απασχολήσει.
Ταξικός Προγραμματικός Λόγος και αντίστοιχη Δράση
Η εποχή που ζούμε είναι μια βαθιά ταξική εποχή. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται, και βρίσκεται σε συνεχή πτώση το βιοτικό επίπεδο των πληβειακών τάξεων. Η πλειοψηφία της κοινωνίας υποφέρει από τον πραγματικό πληθωρισμό και την ακρίβεια. Με την απόλυτη πολιτική κυριαρχία της ΝΔ, του πιο αγαπημένου κόμματος της αστικής τάξης και της εγχώριας ολιγαρχίας, η οποιαδήποτε θεσμική διευθέτηση της έντασης της απόσπασης της υπεραξίας που παράγει η εργατική τάξη, δεν μπορεί να υπάρξει. Η μόνη λύση που απομένει είναι ο εξωθεσμικός κινηματικός αγώνας, μέσω των σωματείων, ή της συγκρότησης αυτόνομων κινήσεων πολιτών για την ακρίβεια. Τα ζητήματα της ενέργειας και της ακρίβειας πρέπει να απαντηθούν από την μεριά μας με καθαρό προγραμματικό και ταξικό λόγο.
Η υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους σε μια εποχή συρρίκνωσης του, δεν γίνεται να παραμένει το προνομιακό πεδίο για τις διάφορες εκδοχές της κεντροαριστεράς, οφείλουμε να σηκώσουμε την μάχη απέναντι στην ισοπέδωση των κοινωνικών κατακτήσεων. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:
Α) Το κόστος που πληρώνει για να έχει ρεύμα στο σπίτι τηςη εργατική τάξη είναι δυσβάσταχτο. Η κατάργηση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, η παρουσίαση των λόγων που το ρεύμα είναι τόσο αυξημένο, και η πρόταση του πως θα επιλυθεί αυτό το θέμα προς όφελος των πολιτών είναι κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο πανελλαδικής καμπάνιας με εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα.
Β) Το αίτημα για Α.Τ.Α. (Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή), στην βάση του πραγματικού πληθωρισμού, που θα καταρτίζεται από τις Ενώσεις Καταναλωτών και από τα εργατικά σωματεία, είναι ένα αίτημα που συνδέει τα άμεσα προβλήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας προς μια στρατηγική ρήξης με το σύστημα. Προς μια τέτοια κατεύθυνση οφείλουμε να κινηθούμε άμεσα, όχι μόνο διακηρυκτικά, αλλά και με κινηματικές δράσεις και ευρύτερες συνεργασίες για την υλοποίηση ενός άμεσου στόχου.
Συμμαχίες
Σε μια εποχή που η αριστερά, με ή χωρίς εισαγωγικά είναι κατακερματισμένη, τα ζητήματα του διαλόγου, της ενότητας, ή της αναγκαιότητας έστω και για επιμέρους συνεργασίες, μπαίνουν επιτακτικά από τον απλό προοδευτικό και αριστερό λαϊκό κόσμο.
Το ΜΕΡΑ25 έχει μια πλούσια παρακαταθήκη σε αυτό το ζήτημα, η στάση του στις πρόσφατες Δημοτικές εκλογές, όπου στήριξε ευρύτερα σχήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς, (βλέπε Κώστα Παπαδάκη στον Δήμο Αθήνας), παρά τους άθλιους αποκλεισμούς του, από σεχταριστικά τμήματα αυτού του χώρου. Η στάση του στον Β γύρο των δημοτικών εκλογών όπου υποστήριξε όσους προοδευτικούς υποψήφιους περνάνε στον Β γύρο απέναντι στην Δεξιά. Τα παραπάνω είναι στοιχεία για τα οποία μπορεί να νοιώσει περηφάνεια ο κόσμος που κινήθηκε εντός ή περιφερειακά γύρω από το ΜΕΡΑ25. Σε θετική κατεύθυνση ήταν και ο αρχικός τρόπος που μπήκε το ΜΕΡΑ25 στην συζήτηση πριν τις εθνικές εκλογές για το θέμα της «προοδευτικής κυβέρνησης», αν και σε αυτό το θέμα χρειάζεται να γίνει μια πιο εκτενή κριτική αποτίμηση.
Επιστρέφουμε στο σήμερα, και οφείλουμε να τονίσουμε ότι όλες οι δυνάμεις της αριστεράς οφείλουν να προσαρμόσουν τις δράσεις τους και τις τακτικές τους στο πραγματικό συντηρητικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που καλούνται να δράσουν και όχι σε αυτό που πιθανά έχουν στο μυαλό τους.
Στις παραδόσεις της αριστεράς, υπάρχει το εργαλείο της τακτικής του Ενιαίου Μετώπου, μια τακτική που εμπεριέχει την τακτική του «Βαδίζουμε χώρια, Χτυπάμε μαζί». Μια τακτική που απευθύνεται τόσο στην ηγεσία όσο και στην βάση των υπόλοιπων αριστερών κομμάτων, ακόμα και αν ακολουθούν ρεφορμιστική κυβερνητική πολιτική «ταξικής συνεργασίας». Το ΜΕΡΑ25, στον βαθμό που βαθαίνει την στρατηγική συζήτηση και τις ταξικές προγραμματικές θέσεις, δεν έχει τίποτε να φοβηθεί υιοθετώντας την τακτική του «Βαδίζουμε χώρια, Χτυπάμε μαζί». Σε αυτές τις συνθήκες κατακερματισμού της αριστεράς είναι μια τακτική που επιτακτικά πρέπει να δουλευτεί στα σοβαρά για να οργανωθεί η ταξική αντεπίθεση, στο μονομερή, μέχρι στιγμής, κοινωνικό πόλεμο που βιώνει η πλειοψηφία της κοινωνίας.