Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Η κατάσταση θυμίζει περισσότερο αρχαιρεσίες σε συνοικιακό εξωραϊστικό σύλλογο παρά συνέδριο κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μετά την παρέμβαση Τσίπρα που ουσιαστικά ζήτησε εκ νέου εκλογές για την ανάδειξη προέδρου, ο Στέφανος Κασσελάκης σήκωσε το γάντι και είπε επί λέξει: «Βρείτε μου αντίπαλο και πάμε…». Και έτσι, στα σοβαρά ή στα αστεία, στον ΣΥΡΙΖΑ ξαναξεκινά η διαδικασία εκλογής προέδρου, πέντε μήνες μετά την προηγούμενη αντίστοιχη εκλογή.
Το σκηνικό είναι λυπηρό. Όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος. Όπου και αν ανήκει ο καθένας μας, οφείλει να αναγνωρίσει πως ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι καίριος και άσχετα από τη διαφορά με το πρώτο κόμμα, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας περιμένει, αν όχι λύσεις, τουλάχιστον σοβαρές προτάσεις. Και, επιτέλους, αντιπολίτευση…. Αντί για αυτό, ξεκινά ακόμα ένα 20ημερο (τουλάχιστον) διεργασιών, διαδρομισμών και διαγκωνισμών χωρίς καμία εγγύηση ότι όλα αυτά θα καταλήξουν σε καλύτερο αποτέλεσμα.
Όπως στην επιστήμη, έτσι και στην πολιτική το να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο είναι τουλάχιστον ηλιθιότητα. Η προσφυγή ξανά στη βάση, που ζήτησε ο Τσίπρας είναι ο σιγουρότερος δρόμος για την επανεκλογή του Κασσελάκη. Γιατί αν ξαναψηφίσουν τα μέλη του δίευρου, (αυτό προβλέπει το Καταστατικό όπως το έφτιαξε ο Τσίπρας για πάρτη του), τότε προφανώς δεν έχουν να επιλέξουν τίποτα καλύτερο από τον Κασσελάκη. Εφόσον η πολιτική δεν αλλάζει, εφόσον το δέσιμο στο άρμα της ολιγαρχίας, στις δεσμεύσεις των μνημονίων και στην πολιτική του «πρόθυμου» συμμάχου – πελάτη του ΝΑΤΟ δεν αλλάζει, το μόνο που χρειάζεται είναι ένα φανταχτερό περιτύλιγμα που να μπορεί να κρατήσει ζωντανό τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ποιο είναι αυτό εκτός από τον Κασσελάκη;
Είναι οι διαδικασίες που καθιέρωσε ο Τσίπρας και ανέχτηκαν όλοι οι υπόλοιποι που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αλλαγής πια. Στην ουσία ο μεγαλύτερος χορηγός του Κασσελάκη είναι ο ίδιος ο Τσίπρας που χθες έσπασε τη σιωπή του για να τον αδειάσει, αλλά στην ουσία τον εκτόξευσε σε δημοφιλία. Για τον τύπο αρχηγού που έμαθαν να θέλουν οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ ο Κασσελάκης είναι η καλύτερη εκδοχή. Ακόμα και από τον Τσίπρα. Δείτε τη χθεσινή περφόρμανς. Χωρίς βάθρο και μικρόφωνο, με σκηνική παρουσία που θα ζήλευε ροκ σταρ, δεν αντέχει σε καμία σύγκριση, με εκείνον τον κύριο που ήταν στην ίδια θέση στο προηγούμενο συνέδριο. Πόσο μάλλον με τους υπόλοιπους… Φαντάζεται κανείς πια τον ΣΥΡΙΖΑ με πρόεδρο π.χ. τον Φάμελο, τον Παππά, τον Τεμπονέρα ή τη Γεροβασίλη;
Ακόμα και αν ο ανθυποψήφιος έχει ανοιχτά την υποστήριξη του Τσίπρα και μαζί του Πολάκη, πιθανότατα θα χάσει από τον Κασσελάκη. Και μάλλον με ακόμα μεγαλύτερη διαφορά σε σχέση με την Αχτσιόγλου, καθώς τώρα που είναι στη θέση του προέδρου έχει φτιάξει και μηχανισμό αρκετών στελεχών – Ταλιμπάν γύρω του. Ο ανθυποψήφιος θα χάσει όχι γιατί θα είναι χειρότερος από τον Κασσελάκη (πόσο χειρότερος μπορεί να είναι εξάλλου;) αλλά γιατί τα μέλη του δίευρου έχουν πια πειστεί πως δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω. Ο Κασσελάκης έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κάθε μέρα θέμα στα κανάλια. Για τους λάθους λόγους συνήθως, αλλά αυτό αρκεί. Και πλέον έχει φτιάξει ένα σώμα πιστών οπαδών που φωνάζουν με πάθος «Στέφανε προχώρα, άλλαξέ τα όλα». Δεν τους νοιάζει να αλλάξει την πολιτική του κόμματος αλλά την εικόνα. Τους νοιάζει μόνο να πάρουν πιο γρήγορα τη σειρά τους στη διαχείριση της εξουσίας. Και μέσα σε αυτό τον συριζαϊκό ζόφο, ως γρηγορότερος δρόμος φαντάζει ο Κασσελάκης. Όλοι οι άλλοι, και ο Τσίπρας μαζί, εκπροσωπούν πια το παλιό.
Υποκινητής και δημιουργός αυτής της κατάστασης δεν είναι ο Κασσελάκης αλλά ο ίδιος ο Τσίπρας και όσοι ανέχτηκαν την δημιουργία ενός προσωποπαγούς κόμματος επί των δικών του ημερών. Ας διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη: Η διαφαινόμενη επικράτηση Κασσελάκη, (έναντι του Αλέξη κατ ουσίαν), θα αποτελέσει και την πλήρη απαξίωση του όποιου «κεφαλαίου Τσίπρα» δημιουργήθηκε στην πάλαι ποτέ «κυβερνώσα αριστερά».
Ισως χάνει τον χρόνο του κανείς να ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς όμως όλα αυτά αφήνουν σημάδια στην αξιοπιστία της Αριστεράς, όσο ακόμα το όνομά της συγχέεται με τέτοιους τύπους και συμπεριφορές.
Μέχρι να τελειώσετε και να βρείτε μια άκρη στη διανομή των αξιωμάτων, η κοινωνία είναι εκεί έξω και περιμένει. Όλα αυτά ευνοούν όχι μόνο τον Μητσοτάκη αλλά και την Ακροδεξιά, που σηκώνει κεφάλι σε όλη την Ευρώπη. Και είναι πολύ πιθανό στις εκλογές να τρίβουμε τα μάτια μας. Όχι στου ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές, στις άλλες, τις ευρωπαϊκές, που έρχονται τρεις μήνες μετά.