Διαβάζω με ενδιαφέρον τα καλέσματα του Νίκου Φίλη και του Αλέξη Χαρίτση προς όλη την «προοδευτική» αντιπολίτευση, για την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Θα μπορούσε να ήταν και συγκινητική η κινητοποίησή τους αν δεν έκρυβε τόση υποκρισία. Περίμεναν περισσότερους από 35.000 νεκρούς (οι περισσότεροι εκ των οποίων άμαχοι, γυναίκες και παιδιά) για να συγκινηθούν; Περίμεναν την πλήρη αποθράσυνση του «συμμάχου» μας σφαγέα Νετανιάχου για να καλέσουν όλους μας σε κοινό μέτωπο για την Παλαιστίνη;
Προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ποιας κυβέρνησης ήταν υπουργοί (όπως και τα περισσότερα στελέχη της Νέας Αριστεράς) όταν ως πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας αγκαλιαζόταν με τον σφαγέα Νετανιάχου, όταν διαφήμιζε επενδυτικές πρωτοβουλίες (ΕastMED, εξορύξεις, τουριστικές συνεργασίες κτλ), όταν οι Ισραηλινοί πιλότοι ελικοπτέρων εκπαιδεύονταν στην Ελλάδα για το πώς να σκοτώνουν αμάχους, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματευόταν με τον εκπρόσωπο του IDF επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή πίσω από κλειστές πόρτες.
Πολύ λίγοι και πολύ αργά.
Ακόμα και η λύση που προτείνουν τώρα, δείχνει την πλήρη άγνοια της κατάστασης στο Παλαιστινιακό. Όταν η λύση των δύο κρατών εγκαταλείπεται ως μη βιώσιμη ακόμα και από τους ίδιους τους Παλαιστίνιους, που προκρίνουν ως ευρύτερο και μόνο ρεαλιστικό το αίτημα ίδρυσης ενιαίου κράτους, με ίσα δικαιώματα για Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους.
Οι όψιμοι αγωνιστές της Νέας Αριστεράς (αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ) βρίσκονται με διαφορά φάσης και υποκριτικά δίπλα στον παλαιστινιακό λαό. Και φυσικά όχι σε ανύποπτο χρόνο… Την ώρα που οι Παλαιστίνιοι μαζεύουν πτώματα, εκείνοι αγωνιούν να μαζέψουν μερικά ψηφαλάκια στο σακούλι των ευρωεκλογών.
Εδώ και έξι μήνες ο κόσμος της πραγματικής Αριστεράς βρίσκεται στον δρόμο, διαδηλώνει έξω από την Ισραηλινή πρεσβεία, τρώει ξύλο και χημικά. Σε πολιτικό επίπεδο έχουν ήδη διατυπωθεί προτάσεις ουσιαστικής πίεσης τόσο προς την ελληνική κυβέρνηση όσο και προς το Ισραήλ.
Παράδειγμα το κάλεσμα για υπογραφή της ανοιχτής επιστολής του Διεθνούς Κέντρου Δικαιοσύνης για Παλαιστίνιους (ICJP) προς την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη, για πιθανή δίωξή τους από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, εφόσον παρέχουν ηθική και υλική στήριξη στο Ισραήλ κατά την διάπραξη Εγκλημάτων Πολέμου και Εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας.
Επίσης το κάλεσμα του Κινήματος BDS για μποϊκοτάζ στο Ισραήλ. Σχετική πρόσκληση είχε διατυπωθεί στις αρχές Μαρτίου από το ΜέΡΑ25 προς όλα τα πολιτικά κόμματα, ειδικά αυτά που εντάσσουν τον εαυτό τους στο «προοδευτικό τόξο» (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά) και ισχυρίζονται ότι στηρίζουν τους Παλαιστίνιους, ώστε να συμμετάσχουν στο μποϊκοτάζ και να πάρουν ξεκάθαρη θέση υπέρ του Κινήματος BDS.
Σε τίποτα από αυτά δεν ανταποκρίθηκαν οι κύριοι Φίλης και Χαρίτσης και το κόμμα τους. Ούτε φυσικά και όταν κυβερνούσαν νοιάστηκαν για την ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους. Τώρα πια, έναν μήνα πριν τις ευρωεκλογές, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να αναλογιστούν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για τις συμμαχίες που έχτισαν με το κράτος–δολοφόνο του Ισραήλ και τον φίλο τους τον «Μπι-Μπι».