Οι χειρότεροι φόβοι του μεγάρου Μαξίμου για την εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο και τις ομιλίες των δύο πρώην πρωθυπουργών Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά επιβεβαιώθηκαν.
Στο ρεπορτάζ του Γιάννη Μπασκάκη για την “Εφημερίδα των Συντακτών” αναφέρεται πως οι δύο πρώην πρωθυπουργοί αποκαθήλωσαν τον πρωθυπουργό και πρόεδρο της Ν.Δ. μιλώντας σε κοινή εκδήλωση χθες Δεύτερα 01/06, στο Πολεμικό Μουσείο.
Η εκδήλωση αυτή, στην οποία γινόταν το αδιαχώρητο από κόσμο, αποτέλεσε ένα πολύ μεγάλο εσωκομματικό χαστούκι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος δέχτηκε νέα πολύ σκληρή επίθεση εφ’ όλης της ύλης από τον Αντ. Σαμαρά, ο οποίος μίλησε πρώτος, αμφισβητώντας ευθέως και πλήρως τις πιο κεντρικές επιλογές του, ενώ δέχτηκε και σαφείς αιχμές από τον Κ. Καραμανλή, του οποίου η ομιλία έκλεισε τη βιβλιοπαρουσίαση του δημοσιογράφου Μ. Κοττάκη.
Ο κ. Καραμανλής κινήθηκε μεν σε ηπιότερους τόνους από τον κ. Σαμαρά, όμως οι αιχμές του ήταν σε κάθε περίπτωση καθαρά διατυπωμένες. Στην πραγματικότητα τα πυρά και το εσωκομματικό οστικό κύμα που εξαπολύθηκε κατά του νυν πρωθυπουργού ήταν τέτοιο που σίγουρα άφησε εμβρόντητο το μέγαρο Μαξίμου, το οποίο περιορίστηκε στην αμήχανη τοποθέτηση κυβερνητικών πηγών μετά την εκδήλωση, που έλεγαν ότι «δεν σχολιάζουμε δηλώσεις ή ομιλίες πρώην πρωθυπουργών».
Ο Αντώνης Σαμαράς ξεκίνησε τη σκληρή επίθεσή του στον Κυρ. Μητσοτάκη με το θέμα του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, λέγοντας πως στη σχετική εμφάνισή του στη Βουλή είχε καλέσει την κυβέρνηση «να προσέχει», λέγοντας ότι «η υπερβολική αυτοπεποίθηση, μπορεί να την οδηγήσει να ξεκοπεί από την πραγματικότητα Και από την κοινωνία», ενώ κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «οργανώθηκαν “κενά έδρανα” την ώρα που μιλούσα», ενώ έκανε λόγο για «πανηγύρια υπουργών, αγκαλιά με ΛΟΑΤΚΙ, στα θεωρεία της Βουλής την ώρα που το ένα τρίτο των βουλευτών της Παράταξής μας δεν το ψήφισε… Αφήστε και τα γλέντια που ακολούθησαν σε μπαρ αμέσως μετά… Αφού λοιπόν η κυβέρνηση αντιμετωπίζει έτσι ακόμη και τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρό της, γιατί να μη σας θεωρήσει ο κόσμος αλαζόνες, κύριοι;».
Κι έπειτα επιτέθηκε στον Κυρ. Μητσοτάκη, λέγοντας ότι «μετά από το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα, σε αριθμό ψήφων, στην ιστορία της παράταξης, οι αναφορές σε “αποϊδεολογικοποίηση” και οι συγκρίσεις με άλλες, τελείως διαφορετικές, εποχές δείχνουν αδυναμία κατανόησης της κρισιμότητας των περιστάσεων και είναι, το λιγότερο, ατυχείς», ενώ υποστήριξε ότι «μετά τις περυσινές εκλογές υιοθετήσαμε θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε σειρά θεμάτων».
Και στη συνέχεια έκανε ακόμα πιο σκληρές τις βολές του προς τον πρωθυπουργό, λέγοντας ότι «είναι άλλο πράγμα η διεύρυνση και άλλο η μετάλλαξη, ενώ απάντησε ευθέως στον κ. Μητσοτάκη αμφισβητώντας τη σχετική ρητορική του: «Συνιστά μήπως πολιτική πρόταση το “ούτε Δεξιά, ούτε Κέντρο, ούτε Αριστερά, μόνο μπροστά”; Τι σημαίνει όταν λέμε ότι τα “προβλήματα δεν έχουν χρώμα”; Πώς δεν έχουν; Για παράδειγμα, ο γάμος των ομόφυλων για την Αριστερά είναι “μια χαρά”, για εμάς είναι πρόβλημα!
»Πώς και γιατί δημιουργήθηκε “η μικρότερη και πιο φοβική” Νέα Δημοκρατία όλων των εποχών, σε αυτές τις εκλογές; Μήπως ο ιστορικά μικρότερος αριθμός ψήφων δείχνει ότι το δέντρο, πράγματι, ούτε ψηλώνει, ούτε απλώνεται, ακριβώς διότι αποκόπηκε από τις ρίζες του; Πώς γίνεται όταν όλη η Δύση στρέφεται πιο Δεξιά, ορισμένοι να αναζητούν διαρκώς τους ανεμόμυλους ενός φαντασιακού κέντρου;».
«Μαχες τελαρου»
Βολές όμως ο κ. Σαμαράς επεφύλασσε και στο «μοντέλο διακυβέρνησης με την ιδεολογία της παράταξης στο περιθώριο, με το αποκαλούμενο επιτελικό κράτος των 63 μελών του υπουργικού συμβουλίου, με ανακυκλούμενους υπουργούς, -πάμπολλους και πάντα αλάνθαστους εξωκοινοβουλευτικούς- και με τους βουλευτές σχεδόν απαξιωμένους».
Τα πυρά του όμως έστρεψε στο μέγαρο Μαξίμου και για την ακρίβεια, λέγοντας ότι «οι φιλελεύθερες παρεμβάσεις δεν γίνονται με τις “μάχες του τελάρου”, “τα καλάθια”, τα “κουπόνια”, τα παρακάλια και την οριζόντια φορολόγηση», αλλά και για τα ζητήματα εξωτερική πολιτικής: «Η εικόνα της χώρας μας είναι αποκαρδιωτική. Τρώμε τη μια προσβολή, τη μια ταπείνωση μετά την άλλη! Από τους Σκοπιανούς, τους Αλβανούς και, φυσικά, τους… “φίλους” μας τους Τούρκους. Είναι αδιανόητα όσα συμβαίνουν».
Σαφείς αιχμές άφησε όμως και ο Κ. Καραμανλής για τα ελληνοτουρκικά: «Υφέρπει πάντα ο κίνδυνος, στο όνομα της ύφεσης, των χαμηλών τόνων και των ήρεμων νερών, να δημιουργείται σταδιακά η εντύπωση της αποδοχής της διευρυνόμενης τουρκικής ατζέντας και διεκδικήσεων, άρα βήμα-βήμα της δημιουργίας προηγούμενου.
Με άλλα λόγια η διά της διαχρονικής διολίσθησης έκπτωση πάγιων εθνικών θέσεων που εδράζονται στέρεα επί του Διεθνούς Δικαίου», ενώ ανέφερε πως απαιτούνται «καθαρές απαντήσεις μη επιδεχόμενες παρερμηνεία, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Αιχμές άφησε και για τη στάση της Ευρώπης (και εμφανώς και της Ελλάδας) στο Ουκρανικό: «Η κατηγορηματική και ομόθυμη καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία δεν επαρκεί ως δικαιολογία για την υιοθέτηση όλο και πιο επιθετικής και άκαμπτης στάσης σε ό,τι αφορά τη διαχείριση και τη διαιώνιση του πολέμου. Αντί η Ευρώπη να πρωταγωνιστεί σε πρωτοβουλίες για κατάπαυση του πυρός και αναζήτηση λύσης στη βάση των συμφωνιών του Μινσκ, συχνά υπερθεματίζει σε φιλοπόλεμη συμπεριφορά».
«Επειγων συναγερμος»
Αιχμές όμως άφησε και για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα: «Οταν η αποχή φτάνει στο 60%, όταν 6 στους 10 των εκλογέων απέχουν, όπως δυστυχώς συνέβη και στη δική μας χώρα, δεν είναι ώρα εφησυχασμού αλλά ώρα επείγοντος συναγερμού. Αυταπάτες ούτε χωρούν ούτε συγχωρούνται».
Σαφείς οι αιχμές και με την παρακάτω φράση: «Αν δεν καταλαβαίνεις γιατί δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται οι πολλοί, αν επιμένεις, κόντρα σε όλες τις ενδείξεις, ότι εσύ έχεις δίκιο και οι πολλοί άδικο, αν πιστεύεις ότι ξέρεις πάντα καλύτερα από αυτούς και η μόνη παραδοχή που κάνεις είναι ότι θα έπρεπε απλώς να το επικοινωνήσεις καλύτερα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκείνοι έχουν δίκιο κι εσύ άδικο. Αν ούτε αυτό καταλαβαίνεις, τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα!».
Κατά τον κ. Καραμανλή αν η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα διαρραγεί, «τότε το πολιτικό σύστημα πάσχει, το συνολικό οικοδόμημα της κοινωνικής οργάνωσης κλυδωνίζεται, ο κίνδυνος μιας γενικευμένης απορρύθμισης γίνεται ορατός. Παρατηρώντας τις ευρωπαϊκές εξελίξεις διαχρονικά είναι ολοφάνερο ότι προσεγγίζουμε με αυξανόμενη ταχύτητα μιας τέτοιας μορφής κρίση εμπιστοσύνης, όπου οι αρχόμενοι δεν εμπιστεύονται τους άρχοντές τους […] και οι άρχοντες αδυνατούν να κατανοήσουν τους προβληματισμούς, τις αγωνίες, τις αντιρρήσεις και επιφυλάξεις των αρχομένων».