*Γράφει ο Χρήστος Λάσκος
Όπως είναι λογικό, ακόμη και στην εσωτερική μας επικαιρότητα, ιδίως για τον κόσμο της Αριστεράς, κυριαρχούν τα εξωτερικά θέματα. Ένας πόλεμος με φόντο τα πυρηνικά, μια γενοκτονία που πυροδοτεί εκτεταμένη ανάφλεξη στη γειτονιά μας, η Ακροδεξιά σε καλπασμό σε ΕΕ και ΗΠΑ, διαμορφώνουν ένα τοπίο «έσχατων καιρών», που θα έλεγαν και οι βιβλικοί προφήτες.
Σημαντικό γεγονός, μέσα σε όλα αυτά, είναι οι εξελίξεις στη Γαλλία. Η δυναμική παρουσία της Αριστεράς μας δίνει μια ελπίδα ότι, ως αριστεροί, «θα έχουμε κάπου να ακουμπήσουμε».
Η γαλλική Αριστερά, μέχρι και το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, συσπειρώνεται αποφασιστικά. Ο αγώνας αφορά τόσο τη Patrie όσο και τον Patron, τόσο τη Λεπέν όσο και τον Μακρόν.
Ο τελευταίος, άλλωστε, είναι αξεδιάλυτα δεμένος με τη δεύτερη. Ο ένας χορηγός της άλλης και αντιστρόφως. Για τα αφεντικά -ο Σύνδεσμός τους το ξεκαθάρισε, με ηχηρή και καθόλου αισχυντηλή παρέμβασή του- η μόνη αποδεκτή εναλλαγή είναι αυτή ανάμεσα στους ακροκεντρώους, ακροδεξιούς, ως προς την οικονομική πολιτική, και τους ακροδεξιούς, εν πολλοίς, ακροκεντρώους, στα κοινωνικο-οικονομικά.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μακρόν εύχεται επικράτηση της ακροδεξιάς.
Σε αντίθεση με την Αριστερά, που, κρατώντας τη μύτη μπροστά στη βαριά μακρονική κακοσμία, ψήφισε κόντρα στη Λεπέν, ο Μακρόν δεν θα ενισχύσει τους «κόκκινους».
Ψήφισε, μαζί με τη Λεπέν, τον αντιμεταναστευτικό νόμο, επέβαλλε με dictat, χωρίς καμιά, έστω κοινοβουλευτική, νομιμοποίηση, την επίθεση στις συντάξεις, έστειλε τις παραστρατιωτικές μονάδες της αστυνομίας ενάντια σε κάθε κινητοποίηση, με αποτέλεσμα και νεκρούς διαδηλωτές. Αποδείχτηκε το μεγαλύτερο γεράκι της εποχής μας, σε διεθνές επίπεδο -μόνο οι Γερμανοί Πράσινοι τον ανταγωνίζονται.
Βάσει όλων αυτών, δεν είμαι, πια, βέβαιος, ότι η ενίσχυση του ακραίου Κέντρου μπροστά στον ακροδεξιό κίνδυνο είναι πάντοτε ορθή πολιτική. Αλλά αυτά θα τα ξανασυζητήσουμε. Ευτυχώς, αυτήν τη φορά, δεν είναι το θέμα μας.
Με δεδομένα τα παραπάνω, στη χώρα μας, είχαμε την πρώτη δημόσια παρουσία του ιδρύματος Τσίπρα. Ένα διεθνές συνέδριο, που συζήτησε τα μεγάλα θέματα της εποχής μας. Η επιλογή της θεματολογίας είναι συζητήσιμη, αλλά κάποια άλλη φορά. Γιατί προέκυψαν άλλα λαβράκια, εν τω μεταξύ.
Ο Τσίπρας επέλεξε προσεκτικά τους καλεσμένους του. Επειδή γενικώς μεγαλοπιάνεται δεν θα μπορούσε να μην κυριαρχεί η παρουσία των πιο ισχυρών διαμορφωτών πολιτικής. Ο Πάιατ έδωσε τον τόνο. Σε μια περίοδο που η Παλαιστίνη σφάζεται, ο Τσίπρας, όχι μόνο δεν θεώρησε ότι κάποιος Παλαιστίνιος θα είχε θέση στα πάνελ, αλλά έφερε έναν από τους οργανωτές της σφαγής, δεξί χέρι του Μπλίνκεν, να μας τα «αναλύσει».
Ενώ η Ελλάδα είναι αμφίβολο αν θα επανέλθει στην προ κρίσης παραγωγή της -όχι στις πληθωρισμένες «επιτυχίες» της ΝΔ- σε καμιά δεκαετία, αν δεν ξαναβουλιάξουμε, που είναι το πιο πιθανό, ο Τσίπρας, δια του γίγαντα Χουλιαράκη, μας εξηγεί πόσο περήφανος ήταν ο Σόιμπλε για την ιδιαζόντως επιτυχή έκβαση της «δημοσιονομικής προσαρμογής» μεταξύ 2015 και 2019 -εδώ και ένιοι ΝεΑριστεροί, θα μπορούσαν να συμβάλλουν στο εγκώμιο.
Ο Τσίπρας μπορεί να προβληματίζεται για την εμβάθυνση της δημοκρατίας -η ανταλλαγή απόψεων με τον Σίσι, στις συναντήσεις του τριμερούς άξονα, όπου συμμετείχε και ο Νετανιάχου, σίγουρα βοήθησε τον προβληματισμό. Όπως και η ανταλλαγή φιλοφρονήσεων με τον Τραμπ, με τον οποίο, ως γνωστόν, μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες.
Αντίστοιχα, αναπτύσσεται και ο εργώδης προβληματισμός του για τη δίκαιη ανάπτυξη, που μοιράζεται με τους προσκεκλημένους αποικιοκράτες ή για την πράσινη μετάβαση με τους βαστάζους της εξορυκτικής βιομηχανίας.
Και χίλια άλλα ακόμα.
Δεν υπήρξε ούτε μία συζήτηση, όπου να συμμετέχει ένας αριστερός -ο αριστερότερος, μάλλον ήταν ο Ολαντρέου.
Δεν υπήρξε χώρος –έστω, μικρό διάκενο- όπου να χωρέσει, π.χ., ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Μ’ όλο που η ΕΑ δεν είναι και το απόγειο του ριζοσπαστισμού.
Δεν υπήρξε χώρος, ένας τόσο δα, για τη ριζοσπαστική οικολογία, πολύ σοβαρότερη, σε όλες της τις εκδοχές, από τα σούργελα της Αναλένα Μπέρμποκ.
Για τους ανθρώπους που δίνουν τη μάχη, με μεγάλο προσωπικό κόστος, για τη διάσωση και υποστήριξη των μεταναστών και προσφύγων.
Ο περιφερόμενος θίασος, η σύνθεση του οποίου φέρνει μεγάλη αγαλλίαση στο ακραίο Κέντρο, είναι απολύτως ενδεικτικός της ποιότητας του ανδρός.
Ο Τσίπρας είναι χαρακτηριστικό δείγμα του, διάσημου στην κοινωνική ψυχολογία, συνδρόμου Ντάνινγκ -Κρούγκερ. Να πώς το εξηγεί ο Ντάνινγκ: «Αν είσαι ανίκανος, δεν μπορείς να γνωρίζεις πως είσαι ανίκανος… Οι δεξιότητες που απαιτούνται για να δώσεις μια σωστή απάντηση είναι ακριβώς αυτές που δεν διαθέτεις για να αντιληφθείς τι σημαίνει σωστή απάντηση». Αν μεγαλοπιάνεσαι κιόλας!
Ο Τσίπρας, ως «πολιτικός», έχει απαξιωθεί, σε βαθμό πρωτοφανή για την ελληνική ιστορία.
Τι να κάνει, λοιπόν; Έγινε ίδρυμα.
* Αναδημοσίευση από το ThePressProject