Σκέψου ότι στην ουσία είμαστε μια παρέα που αναλύει τις επιρροές του Ταρκόφσκι στο έργο του Αγγελόπουλου, όταν όλος ο κόσμος γύρω γύρω βλέπει Σεφερλή. Κι εμείς όχι μόνο δεν καταδεχόμαστε να δούμε Σεφερλή (και πάρα πολύ καλά κάνουμε) αλλά κοροϊδεύουμε και όλους αυτούς που βλέπουν. Γιατί θεωρούμε δεδομένο πως αυτός που βλέπει Σεφερλή είναι υποχρεωμένος μια μέρα να φωτιστεί απ’ το Άγιο Πνεύμα, να μας χτυπήσει την πόρτα και να ‘ρθει διψασμένος για λίγο βλέμμα του Οδυσσέα. Ε, όχι παιδιά. Δε γίνεται έτσι, παιδιά. Ποτέ δεν έγινε έτσι.
Φταίει που ο κόσμος παλιότερα μπορεί να ζούσε κάπως πιο ανακατεμένος; Φταίει που έχουμε πήξει στην υπερπληροφόρηση, την οποία δεν μπορούμε πια να διαχειριστούμε κι από την τόση κούρασή μας προτιμάμε να μιλάμε με τους ομοίους μας και να συμφωνούμε και να τελειώνει η υπόθεση; Φταίει που έχουμε όλοι παραμορφωθεί κι έχουμε γίνει σνομπαρίες; «Αχ, αυτός είναι θρήσκος, αχ, αυτή ακούει σκυλάδικα. αχ αυτός δεν ξέρει ποιος είναι ο Μαρξ, αχ, αυτί πιστεύει πως οι γκέι είναι ανώμαλοι, αχ αυτός πιστεύει πως οι μετανάστες θα μας πάρουν τις δουλειές».
Παιδιά, έτσι είναι. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δηλαδή γιατί είναι υποχρεωμένη η γιαγιά σ’ ένα χωριό έξω απ’ τις Σέρρες να θεωρεί πως είναι οκ που η εγγονή της γύρισε απ’ τη Λειψία με τη Ζαμπίνε; Δεν το θεωρεί οκ. Είναι δική μας δουλειά να την πείσουμε πως είναι οκ. Το παιδί που έχει περάσει όλη του τη ζωή να σκάβει τα χωράφια στη Λάρισα δεν είναι υποχρεωμένο να πιστεύει πως οι μετανάστες είναι φίλοι του. Πιστεύει πως οι Τούρκοι το απειλούν, όλοι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι μουσουλμάνοι και θα μας σφάξουνε και θα μας σώσει ο Μητσοτάκης. Αυτά ακούει. Δηλαδή είναι όλοι υποχρεωμένοι να σκεφτούν από μόνοι τους πως ο κόσμος μπορεί να είναι αλλιώς;
Εμείς απ’ την άλλη, καθόμαστε με τους ομοίους μας στα τσιπουράδικα και αναλύουμε το πώς θα γίνει η μετάβαση στο σοσιαλισμό, αν συμφωνούμε με τη δικτατορία του προλεταριάτου ή όχι.
Ας μην σνομπάρουμε ότι δεν μας αρέσει και ας μην απορρίπτουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Ας προσεγγίσουμε λοιπόν ξανά τους ανθρώπους με απλότητα, δεν είναι όλοι παρακατιανοί κι εμείς κι εμείς έξυπνοι. Και θα το ξαναπιάσουμε το κουβάρι!