Ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Στάθης Καλύβας, είναι νέος πλέον πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Ανανεώθηκε επίσης και η θητεία της διευθύνουσας συμβούλου, Ελλης Ανδριοπούλου. Να σημειωθεί πως τον επέλεξε η γενική συνέλευση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, στην οποία μέτοχος είναι το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών ενώ οι χώροι του Κέντρου Πολιτισμού (Εθνική Βιβλιοθήκη, Εθνική Λυρική Σκηνή, πάρκο κτλ) που ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο.
Ο αρθρογράφος της “Κ” είχε…ασχοληθεί παλαιότερα με τα τάγματα ασφαλείας και πως αυτά – σύμφωνα με την γνώμη του – είχαν συμβάλει στην αντιμετώπιση του κομμουνισμού! Ο Στάθης Καλύβας ωστόσο επανέρχεται σήμερα με μια «αγιοποίηση» της χούντας, αφού, κατά την άποψή του, η δικτατορία συνέβαλε στον εκδημοκρατισμό της Ελλάδας οπώς έχει γράψει στο παρελθόν. Η λέξη «χούντα» είναι σε εισαγωγικά πλέον, κατά τον αρθρογράφο, αφού «έτσι αποκαλείται κατά την λατινοαμερικανική πρακτική».
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε συνέντευξή του το 2021, ο Κυρ. Μητσοτάκης είχε αναφέρει ότι συμβουλεύεται τον «σημαντικό ιστορικό μας». Ο Στάθης Καλύβας είναι ο άνθρωπος στον οποίο κατέφυγε ο πρωθυπουργός για να του αποκαλύψει «ποιο είναι το διακύβευμα για τα επόμενα 100 χρόνια» του ελληνικού κράτους. Οπως ο ίδιος εξήγησε, πήρε τη βαθυστόχαστη απάντηση: «Η ευτυχία» («Το Βήμα», 21/3/21).
Το πρώτο δείγμα της ερευνητικής δουλειάς του Στ. Καλύβα για την Ελλάδα, με τίτλο «Κόκκινος Τρόμος: αριστερή βία στη διάρκεια της Κατοχής» (2000), όπως κατέγραψε ο Τάσος Κωστόπουλος στην «Εφ.Συν.», ξεκινούσε με τη διακήρυξη πως «αποσκοπεί στην αμφισβήτηση μιας από τις κεντρικές, για την ακρίβεια ηγεμονικές, προσλήψεις στη μελέτη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου: ότι η Αριστερά υπήρξε το κύριο θύμα της βίας». Η βία του ΕΑΜ, ισχυριζόταν, υπήρξε πρωτογενής, ενώ εκείνη των Γερμανών και των συνεργατών τους δευτερογενής και κατ’ επέκταση αμυντική.
Οι παρεμβάσεις του μέσω της εφημερίδας «Καθημερινή», παρατηρεί ο Τ. Κωστόπουλος, “στοχεύουν συνήθως στον επαναπροσδιορισμό της συλλογικής ταυτότητας της σημερινής Δεξιάς. Αυτής που χωνεύει δημιουργικά την πάλαι ποτέ παπαδοπουλική ΕΠΕΝ και τη «σώφρονα Χρυσή Αυγή», αποφασισμένη να ξεμπερδέψει οριστικά με τις «παρενέργειες» (διάβαζε: τις δημοκρατικές κατακτήσεις) της επάρατης Μεταπολίτευσης”.
Ο καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Yale λοιπόν μας στο άρθρο του με τίτλο “Μια παράδοξη κληρονομιά”, ότι «η σημερινή πραγματικότητα είναι σε κάποιον, μάλλον όχι ασήμαντο, βαθμό προϊόν και της δικτατορίας»
Πενήντα χρόνια μετά – όπως λέει – οι πραξικοπηματίες «μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς , συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας». Επισημαίνει μάλιστα πως αν δεν υπήρχε το το πραξικόπημα του ’67, δεν θα υπήρξε και Ιούλιος του 74…