Tην ώρα που κάποιοι νεοφιλελεύθεροι λένε κάντε διακοπές στο σπίτι σαν μια δήθεν “εναλλακτική” κατάσταση την οποία της απέδωσαν και το…χαριτωμένο όνομα-hastag “#staycasion” σε όσους αδυνατούν να πάνε κάπου έστω και για λίγες ημέρες λόγω των πανάκριβων ακτοπλοϊκών εισιτηρίων και γενικά των τσουχτερών τιμών σε διαμονή και διατροφή που κάθε χρόνο γίνονται και χειρότερες μέσα στην πληθωριστική κρίση.
Η βιομηχανία του τουρισμού πριμοδοτείται από τη κυβέρνηση που αξιοποιεί με τον βέλτιστο (καπιταλιστικά μιλώντας) τρόπο το βασικό “εθνικό προϊόν” για να γεμίζουν οι τσέπες των εφοπλιστών και των ξενοδόχων. Κράτος και αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους με τα ολοένα αυξανόμενα κέρδη τους και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τα διατηρήσουν, να τα πολλαπλασιάσουν, να τα προφυλάξουν.
Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο όπου ένας στους δύο πολίτες αυτής της χώρας που πουλάει “ήλιο και θάλασσα” να μην μπορεί ούτε στον ήλιο να δείξει το κορμί του ούτε στη θάλασσα να το βρέξει. Οί τιμές για έστω και λίγες μέρες ξεκούρασης και διακοπών έχουν φτάσει σε τέτοια ύψη που πρέπει κάποιος να είναι πραγματικά προνομιούχος οικονομικά ώστε να μπορεί να πάει κάπου διακοπές.
Απέναντι σε όλον αυτό τον οικονομικό ζόφο, εμείς αντιπροτείνουμε μέσα από τη κοινή ανθρώπινη λογική το δικαίωμα στο ελεύθερο κάμπινγκ.
Συζητάμε για #staycation στην χώρα που το κράτος απαγορεύει το ελεύθερο κάμπινγκ και κυνηγάει τους κατασκηνωτές με βαριά πρόστιμα. Το ελεύθερο κάμπινγκ πρέπει να νομιμοποιηθεί, προφανώς με αυστηρούς όρους για την προστασία της φύσης.
Εδώ και χιλιετίες η διαβίωση στη φύση είναι μια πραγματικότητα για τον άνθρωπο. Η επιλογή της παραμονής σε ελεύθερους, ανοιχτούς χώρους αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός/καθεμιάς από εμάς, το οποίο πρέπει να διαφυλαχτεί. Αρκεί να διαφυλαχτεί με πλήρη υπευθυνότητα και η Μητέρα Γη που μας φιλοξενεί μοιράζοντας απλόχερα τις χαρές της.
Ως ενεργοί και ελεύθεροι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να απαιτήσουμε άμεσα την κατάργηση των παράλογων διατάξεων του Ν.2160/93 που απαγορεύουν την ελεύθερη κατασκήνωση, αλλά και να βρούμε τρόπους να αυτορυθμίσουμε της περιοχές ελεύθερης κατασκήνωσης, προάγοντας έναν «ηθικό» κώδικα ελεύθερης κατασκήνωσης.
Γιατί επιλέγουμε το ελεύθερο κάμπινγκ;
Επειδή είναι πιο ωραίο να ξυπνάς με τους ήχους των κυμάτων, το κελάρυσμα του ποταμού, το θρόισμα των φύλλων, το τιτίβισμα των πουλιών, από ότι με το ξυπνητήρι, την κίνηση και τους θορύβους της πόλης.
Επειδή προτιμούμε τα βράδια να καθόμαστε παρέα και να γελάμε κάτω από τα αστέρια με το φως μιας φωτιάς, από το να στριμωχνόμαστε σε πανάκριβα αποπνικτικά άθλια δωμάτια, και να διασκεδάζουμε σε in καλοκαιρινά bar και club σαν άψυχες μάζες με φωτογραφικά ψεύτικα χαμόγελα.
Επειδή μας αρέσει να νιώθουμε τη γη στα γυμνά μας πόδια, και όχι να τη βλέπουμε στην τηλεόραση μέσω ταξιδιωτικών ντοκιμαντέρ από το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου η το σαλόνι του σπιτιού μας.
Επειδή θέλουμε να ζούμε πιο ελεύθερα και ανθρωπινά μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από το ψέμα του «φαίνεσθαι» που τρέφει ένα σύστημα κατανάλωσης, life style, και της πανάκριβης «υποχρεωτικής χαράς» των διακοπών.
Για αυτούς και άλλους τόσους λόγους επιλέγουμε το ελεύθερο κάμπινγκ σε κάθε νησί, κάθε βουνό, κάθε παραλία, με σεβασμό στη φύση και στους διπλανούς μας, και χωρίς να αφήνουμε τις βλαπτικές συνήθειες που μας έχουν επιβάλει να τις μεταφέρει ο άνεμος μαζί με τα σκουπίδια μας.