Μερικοί και μερικές φαντασιώνονται εαυτούς ως μεγαλοκτηματίες φυτειών βαμβακιού του νότου των ΗΠΑ στον 19ο αιώνα, τότε που είχαν αλυσοδεμένους σκλάβους να τους δουλεύουν. Σε μία εποχή που το εμπόριο ανθρώπων ήταν μια πολύ επικερδής επιχείρηση.
Οι τότε μεγαλοτσιφλικάδες και δουλέμποροι δεν θεωρούσαν μόνο τους σκλάβους περιουσία τους, θεωρούσαν και τα παιδιά των σκλάβων δική τους περιουσία και φυσικά τα εμπορεύονταν στα τότε σκλαβοπάζαρα.
Κάτι τέτοιο προφανώς πίστεψε πως είναι και η ιδιοκτήτρια καταστήματος εστίασης στη Πάρο εν έτη 2024 θεωρώντας ότι ζει στην Αλαμπάμα του 1824:
Όπως γράφει η δημοσιογράφος Κωνσταντίνα Χαϊνά στο enikos.gr, η εργοδότρια της υπαλλήλου της η οποία έχει και μία ανήλικη κόρη, πρότεινε να δουλέψει και η ανήλικη κόρη της για την καλοκαιρινή σεζόν, προκειμένου να καλύπτεται το αντίτιμο στο κατάλυμα που τους προσφέρει.
Η μητέρα είχε συμφωνήσει να εργαστεί στην επιχείρηση εστίασης στην Πάρο, ενημερώνοντας την εργοδότριά της πως θα πάρει μαζί της στο νησί και την 14χρονη κόρη της, καθώς πρόκειται για μονογονεϊκή οικογένεια, και της επεσήμανε να υπολογίζει πως θα διαμένει μαζί της στο κατάλυμα που θα της προσέφερε για την καλοκαιρινή σεζόν.
Σύμφωνα με τα όσα λέει στο enikos.gr ο Γιώργος Χότζογλου, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζόμενων στον Επισιτισμό και Τουρισμό, η εργοδότρια της μητέρας συμφώνησε, χωρίς καμία αντίρρηση, να μείνει και το παιδί στο κατάλυμα, ωστόσο, έναν μήνα αργότερα, φαίνεται πως άλλαξε γνώμη. «Την ρώτησε εάν θα μείνει κι άλλες ημέρες η ανήλικη, με την εργαζόμενη μητέρα να της απαντά πως δεν μπορεί να την αφήσει κάπου αλλού, και ότι την είχε ενημερώσει εξαρχής».
«Η εργοδότρια, απάντησε στην μητέρα πως θεωρούσε πως το παιδί θα μείνει στο κατάλυμα μαζί της μόνο για λίγες ημέρες, αλλά εφόσον θα καθίσει περισσότερο, της πρότεινε να δουλέψει η 14χρονη σε μία αλυσίδα καθαριστηρίων που διαθέτει, για να “ισοφαριστεί” ότι μένει στο ίδιο δωμάτιο. Χαρακτηριστικά, της είπε ότι της κοστίζει που μένει και η κόρη στο συγκεκριμένο κατάλυμα».
Όπως είναι λογικό, η εργαζόμενη μητέρα δεν μπορούσε να πιστέψει τα όσα άκουγε, και προχώρησε σε καταγγελία στην ΠΟΕΕΤ, τονίζοντας στον κ. Χότζογλου πως «είμαι έτοιμη να παραιτηθώ. Θα τα μαζέψω και θα φύγω. Ζητάνε από το παιδί μου να δουλέψει, το καλοκαίρι που και εγώ θα εργάζομαι».
Μάλιστα, με αφορμή το παραπάνω περιστατικό, ο κ. Χότζογλου επισημαίνει στο enikos.gr πως φέτος καταγράφεται «έκρηξη» της ανήλικης εργασίας σε επιχειρήσεις εστίασης. «Κάθε χρόνο επικρατεί αυτή η κατάσταση, απλά φέτος αντικρίζουμε κάτι πρωτόγνωρο».
ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ “ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΓΟΡΑΣ”
Όλα αυτά φυσικά δεν θα γίνονταν εφόσον οι εργοδότες (με τις ευλογίες της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της Ν.Δ.) θα είχαν απέναντί τους έναν έλεγχο από τις αντίστοιχες υπηρεσίες του κράτους.
Γιατί δεν πρόκειται φυσικά για το…καπρίτσιο ή τη “παραξενιά” ενός αφεντικού που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους εργαζόμενους του, αλλά για μια κατάσταση που έχει σχεδόν παγιωθεί, ενταγμένη στο δόγμα της “Ελεύθερης Αγοράς”, δόγμα το οποίο είναι η κυρίαρχη ιδεολογία της σημερινής κυβέρνησης στην Ελλάδα.
Δόγμα το οποίο λέει: «Θα δουλεύετε όσο θέλουμε, θα πληρώνεστε όσο θέλουμε και όποτε θέλουμε και θα σας πετάμε στο δρόμο αν δεν μας κάνετε όσα θέλουμε, όταν θέλουμε»
Δυστυχώς αντίστοιχα φαινόμενα εργασιακής “παράνοιας” πολλαπλασιάζονται καθημερινά και δεν είναι ευθύνη της κυβέρνησης της Ν.Δ. μόνο. Είναι και ευθύνη των συνδικαλιστικών σωματείων και ενώσεων. Είναι και ευθύνη των ίδιων των εργαζομένων που αντί να αντιδρούν μαζικά και συλλογικά με απεργίες και διεκδικήσεις, έχουν πειστεί από τη κυρίαρχη προπαγάνδα να σκέφτονται και να πράττουν ατομικά μέσα από το καπιταλιστικό αφήγημα: «Εγώ κοιτάω τη δουλειά μου και δεν ασχολούμαι με τους άλλους».
Εκεί όμως ακριβώς είναι που ποντάρει και ο νεοφιλελευθερισμός: να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και τη πάρτη μας χωρίς να μας ενδιαφέρει το τι τραβά ο διπλανός μας. Μόνο που όταν ασχολούμαστε με τον εαυτό μας, όταν έρχεται η σειρά μας να μας πετάξουν στο δρόμο ή να μας κάνουν σκλάβους δεν υπάρχει κανένας να ασχοληθεί μαζί μας.