Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Αριστερά! Μια πονεμένη ιστορία. Ή αλλιώς κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, κι έτσι τρελά με συγκινείς. Προτείνω λοιπόν εδώ, να θέσουμε δύο πάρα πολύ απλούς ορισμούς και να δούμε αν συμφωνούμε ή αν διαφωνούμε…
Τα πάντα μένουν ως έχουν. Ακλόνητα. Κι εμείς κάνουμε μικρές διορθωτικές κινησούλες. Έλα μωρέ, ας έχουν κι οι άνεργοι ασφάλιση, έλα μωρέ ας κάνουν κι οι γκέι ένα σύμφωνο συμβίωσης, ας δώσουμε τσάμπα γεύματα και στα παιδάκια που πεινάνε, ας μπουν τσάμπα και άνεργοι στα Μέσα Μεταφοράς.
Λίγο θα μου πεις; Καθόλου θα σου απαντήσω. Δεν είναι λίγο τίποτα που κάνει τη ζωή μου καλύτερη και με διευκολύνει. Είναι όμως αυτό Αριστερά; Όχι. Είναι ένας απλός, στοιχειώδης ανθρωπισμός. Μια σπασμωδική αντίδραση, μια μικρή βοήθεια εκεί που δεν έχω ως δεδομένο ότι ως πολίτης δικαιούμαι κάποιες συγκεκριμένες παροχές.
Η δεύτερη επιλογή είναι πολύ πιο δύσκολη αλλά πολύ πιο ουσιαστική: Πού στοχεύω; Πού κοιτάζω; Τι ονειρεύομαι; Στοχεύω σε μια κοινωνία δίκαιη, δημοκρατική, χωρίς κεντρική εξουσία; Ακόμα κι αν αυτό είναι ανέφικτο όπως θα βιαστείτε να μου πείτε πολλοί, που είστε ρεαλιστές κι εγώ είμαι μια ρομαντικιά (το ξέρω) μου δείχνει το στόχο. Όσο πιο υψηλός είναι ο στόχος τόσο πιο μακριά κοιτάζουν τα μάτια μου. Ακόμα κι αν δε φτάσω ποτέ.
Καλώς ή κακώς αυτή η χώρα είναι γεμάτη παραδείγματα ανθρώπων που πέθαναν ακριβώς για αυτό το σκοπό. Για να έχουμε μια χώρα, δίκαιη, ελεύθερη και δημοκρατική. Χωρίς πολίτες δεύτερης διαλογής, είτε αυτοί λέγονται ανάπηροι, είτε λέγονται γκέι, είτε λέγονται μετανάστες, είτε λέγονται (απλά) γυναίκες. Δεν ξέρω ούτε έναν που να σκοτώθηκε για να έχουμε εμείς σήμερα market pass.
Ας θυμηθεί λοιπόν η Αριστερά τα οράματά της και να κοιτάξει λίγο ψηλότερα, γιατί έτσι από κάποιους τρελούς προχώρησε η κοινωνία τότε, από κάποιους τρελούς θα προχωρήσει και τώρα.